Bu şehir, sesin yüksekliğine değil, sözün ağırlığına bakar.

Birilerine mikrofon verildi diye kendini hakikat tellalı sananlar çoğaldı. Lafın nereye gittiğini umursamadan, sesin tonuna güvenip her konuda konuşan, her taşın altından çıkan, ne hikmetse her olayın merkezine kendini yerleştiren “mikrofonlu zat”tan bahsediyorum. Eleştiri yaparken “doğrucu Davut” kesilen bu kişi, biri çıkıp da “yanlış yapıyorsun” dediğinde sokak jargonuna sarılıyor. Daldan dala atlayan, konu nerede olursa olsun bir şekilde içine girip yorum yapan ama eleştirilince sesi değişen, şekli değişen bu zihniyet, artık toplumun sabrını test ediyor. Zülfikâra dokunduğunda bel altı vurmaktan çekinmeyen, çamur at izi kalsın taktiğine sığınan, yaptığı yorumun siyasi kimliğe zarar vereceğini anlayınca bu defa aba altından sopa gösteren bir tavır sergiliyor. Eleştiriyi kaldırmayan ama başkasını her fırsatta hedef tahtasına koyan bir anlayışla ne güven, ne adalet, ne de saygı inşa edilir. Ey mikrofonlu zat, unutma: *Sen konuşuyorsun diye herkes susmaz.* Evet, eline mikrofon verildi, şekil çizmeye çalışıyorsun… Ama o şekli bozmaya, yanlışlarını silmeye yetecek bir silgi hâlâ bizim elimizde. Ve herkes kendi kapısının önünü süpürmeden başkasına “temiz değilsin” diyemez.