El Yumruğunu Yemeyen, Kendi Yumruğunu Balyoz Sanar

Hayatın içinden bir söz bu. Sert ama gerçek. Çünkü insan, hiç sınanmamış bir iddianın peşinden giderken neyin doğru, neyin güçlü olduğunu ancak çarpışınca anlar. Bugünlerde özellikle şehirlerin siyasi ve sosyal arenasında sıkça görüyoruz: Dün karşı çıktığına bugün methiyeler düzenleri… Dün savunduğu değerleri, bugün üç kuruşluk menfaati için yerle bir edenleri… Hani derler ya; “Dava adamıydı” diye, işte bazıları o davayı önce cebine sonra da çöpe atmayı iyi biliyor. İşin en acı yanı ise şu: Kendini hâlâ haklı, dürüst, ilkeli zannedenler var. Halbuki dünden bugüne söylediğin her söz arşivde duruyor. Bugün doğru dediğine dün nasıl “yanlış” dediğini hepimiz biliyoruz. Ya da dün arkasında durduğun ismi, çıkarın uğruna nasıl harcadığını. İnsan aynaya baktığında ya yüzünü ya da yüzsüzlüğünü görür. Mesele aynaya neyle baktığındır. Güç elindeyken doğruluk kolaydır, asıl erdem; güç senin değilken de doğru kalabilmektir. Unutmayın: Gerçek güç, el yumruğunu yediğinde bile dimdik kalabilmektir. Yoksa herkes kendi yumruğunu balyoz sanır. Ama gerçekte ne olduğunu hayat gösterir.